آشنایی با استاندارد‌های آلایندگی یورو

پارسی وان اخبار روز, علمی

خودروهای آلاینده سومین منبع تولیدکننده گازهای گلخانه‏ای هستند. از اجزای اصلی تشکیل‎دهنده گازهای گلخانه‏ای می‏توان به دی اکسید کربن (CO2)، متان (CH4)، و اکسید نیتروژن (N2O) اشاره کرد. طبق آخرین برآورد محققان بریتانیایی، بیش از 20% کل گازهای گلخانه‏ای از طریق خودروهای آلاینده تولید می‏شود. از این مقدار، بیش از 85% آن ناشی از انتشار گاز CO2 و از طریق خودروهای آلاینده است. وجود گازهای آلاینده به‏ویژه گاز CO2 سبب بروز بیماری‏های خطرناکی از جمله بیماری‏های تنفسی، قلبی، و ریوی شده است.

ازاین‏رو، مسئولان اروپایی با جدیت تمام درصدد کاهش انتشار این آلاینده ‏ها در سطح اروپا بر آمدند. بر این اساس، آن‏ها قوانینی را وضع کردند که شرکت‏های خودروسازی باید طبق این قوانین، نهایت دقت و تلاش خود را در تولید خودروهایی با آلایندگی بسیار پایین به کار ببرند. بدین‏ منظور قوانین و استانداردهایی برای تعیین حداکثر میزان آلایندگی خودروها تعیین شد. این قوانین برای اولین‎‏بار در سال 1992 به‏طور رسمی با نام استاندارد آلایندگی یورو (Euro Emission Standard) معرفی و به شرکت‏های خودروسازی ابلاغ شد.

استاندارد آلایندگی یورو در حقیقت حداکثر مقدار مجاز انتشار گازهای آلاینده را برای شرکت‏های خودروسازی تعیین کرده است. بدین‏صورت‏که در این استاندارد، حداکثر مقدار مجاز برای انتشار گازهای آلاینده اعم از اکسید نیتروژن، متان، مونوکسید کربن، دی اکسید کربن، و هم‏چنین حداکثر مقدار ذرات معلق در هوا مشخص شده است.

طبقه‏ بندی‏های متعددی در استاندارد آلایندگی یورو وجود دارد که طبق قوانین مندرج در استاندارد یورو، هیچ الزامی وجود ندارد که شرکت‏های خودروسازی، استانداردهای جدید را روی خودروهایی که قبلاً طبق استاندارد قدیمی آلایندگی یورو تولید شده‏اند، اعمال کنند.

به ‏عبارتی، قوانین جدید همواره باید در تولیدهای جاری شرکت‏های خودروسازی اعمال شود. لازم به یادآوری است، در حال حاضر ضمانت اجرایی استاندارد آلایندگی یورو به‏ قدری بالاست که شرکت‏های خودروسازی درصورت عدم پیروی از آن، هرگز نمی‏توانند خودروهای تولیدی خود را در بازارهای جهانی به‏ویژه بازار اروپا به فروش برسانند.

در مورد خودروهای سبک، به‏ طورکلی 5 مرحله Euro 4، Euro 3، Euro 2، Euro 1، و Euro 5 برای استاندارد سوخت آن‏ها در نظر گرفته شده است.

حدود مجاز در این استاندارد بر اساس میزان وزن آلودگی خروجی به تفکیک آلاینده (برحسب گرم) بر مسافت طی شده(برحسب کیلومتر) و بر اساس گروه خودرو و نوع سوخت مصرفی بیان می شوند.

ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﺳﻮﺧﺖ ﻳﻮﺭﻭ 4 ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2005 ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﻮﺧﺖ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ شرایط زیر را خواهد داشت:

ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺩﺍﺭﺍﻯ 35 ﺩﺭﺻﺪ ﺁﺭﻭﻣﺎﺗﻴﻚ، 18 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻟﻔﻴﻦ، ﻳﻚ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﻨﺰﻥ، 2.7 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ، ppm 50 ﺳﻮﻟﻔﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﺎﻣﻞ بدون ﺳﺮﺏ.

ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﻳﻮﺭﻭ 5 ﺍﺭﻭﭘﺎ هم که در ساﻝ 2009 معرفی شد به این شرح است:

ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ 35 ﺩﺭﺻﺪ ﺁﺭﻭﻣﺎﺗﻴﻚ، 18 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻟﻔﻴﻦ، ﻳﻚ ﺩﺭﺻﺪ ﺑﻨﺰﻥ، 2.7 ﺩﺭﺻﺪ ﺍﻛﺴــﻴﮋﻥ، ppm 10 ﺳﻮﻟﻔﻮﺭ و به طور کامل بدون ﺳﺮﺏ.

خودرویی که از نظر آلایندگی، استاندارد Euro 5 دارد، نشان می‏دهد که کم‏ترین میزان آلایندگی هوا را دارد. در مورد خودروهای سنگین نیز دقیقاً از همین روال برای استانداردسازی آلایندگی هوا استفاده می‏شود، با این تفاوت که به‏ جای اعداد صحیح، از اعداد رومی به‏ صورت Euro IV، Euro III، Euro II، Euro I، و Euro V استفاده می‏شود. امیدوار است اهمیت به استانداردهای آلودگی در کشور ما نیز کاملا جدی گرفته شود.

جدول مقایسه میزان آلاینده در انواع استاندارد بنزین یورو:

ردیف	تاریخ	مونوکسید کربن	هیدورکربن ها	هیدروکربن های بدون متان	اکسیدهای نیتروژن	HC+NO_x	ذرات معلق	P***
یورو 1	جولای 92	2.72 (3.16)	–	–	–	0.97 (1.13)	–	–
یورو 2	ژانویه 96	2.2	–	–	–	0.5	–	–
یورو 3	ژانویه 2000	2.3	0.20	–	0.15	–	–	–
یورو 4	ژانویه 2005	1.0	0.10	–	0.08	–	–	–
یورو 5	سپتامبر 2009	1.000	0.100	0.068	0.060	–	0.005**	–
یورو 6	سپتامبر 2014	1.000	0.100	0.068	0.060	–	0.005**	–